Dwa groby

Kiedy nagle znikają szesnastoletnia Weronika i jej przyjaciółka Mandy, świat Izabel (w tej roli Kitty Manver), babci jednej z nich, rozpada się na kawałki. Organy ścigania działają nieporadnie, kluczowe ślady są pomijane, a oficjalne śledztwo dochodzi do ślepego zaułka. Izabela nie może się z tym pogodzić. Wykończona mękami niepewności, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i rozpocząć własne dochodzenie. Ta idea, początkowo wydająca się desperacką nadzieją na powrót ukochanej wnuczki, przeradza się w nieustanne prześladowanie tych, których podejrzewa o udział w zniknięciu dziewcząt. Jednak istota historii nie tkwi tyle w samym zbrodniczym czynie, co w portrecie kobiety gotowej na wszystko dla zemsty.

Izabela nie jest złamaną przez żal ofiarą. Szalona miłość do wnuczki i ogarniająca ją rozpacz czynią ją potężną siłą, której nie można zignorować. Nie boi się już prawa, rzucając wyzwanie przedstawicielom władzy i tym, z którymi inni wolą się nie zadawać. Każdy, kto wpada w podejrzenie, odczuwa jej niezachwianą determinację. Sytuację komplikuje fakt, że ojciec drugiej zaginionej dziewczyny jest wpływowym członkiem świata przestępczego. Każdy inny trzymałby się z daleka od takiej osoby, ale nie Izabela. Dla niej nie istnieją tematy tabu ani nietykalne osoby. Jest gotowa zmierzyć się z przestępczym światem, jeśli da to choćby najmniejszą szansę na zbliżenie się do rozwiązania tajemnicy.

Z każdym nowym krokiem jej działania coraz mniej przypominają standardowe śledztwo, a coraz bardziej osobistą wendetę. Izabel nie kieruje już tylko pragnienie znalezienia wnuczki, żywej lub martwej, ale nieugaszone pragnienie ukarania winnych i uzyskania od nich prawdy wszelkimi sposobami. Ale ta obsesja stopniowo ją niszczy: każde nowe odkrycie, każdy okruch informacji zbliża ją do niebezpiecznej granicy.